TAKE ALFREDO OUT OF THE 41 BIS - MEET IN ROME ON 24TH FEBRUARY

TAKE ALFREDO OUT OF THE 41 BIS
24th FEBRUARY: FROM 11 A.M. IN FRONT OF THE COURT OF CASSATION, PIAZZA CAVOUR, ROME

Alfredo Cospito has been on hunger strike since 20 October against 41 bis, the detention regime of annihilation and torture to which he was transferred on 5 May, and the hostile life sentence, which is likely to be the sentence for his companion at the end of the Scripta Manent trial. The strike has almost reached 130 days: long months in which Alfredo has opposed his tenacity as a conscious revolutionary to the will of annihilation of the State and its apparatuses, first and foremost the repressive and juridical ones which, if in the first weeks they did everything possible to censor his strike, in the recent weeks they have literally done everything possible to slander his ideas, coherence, and determination.
The transfer to 41 bis has been imposed in an attempt to undermine the unrepentant character with which Alfredo has lived these ten years of imprisonment, thus to prevent him from contributing to the debate between inside and outside prisons, in which he has intervened without the pretence of ‘orienting’ or ‘inspiring’ (these are the words of ministers and magistrates, amplified by the mass media) anything. A truth, this, that no sentence or repressive operation will ever be able to erase: because the comrade is an anarchist and as such refuses any delegation and hierarchy. Alfredo is a revolutionary who attacked one of the greatest perpetrators of the nuclear catastrophe in Europe and who subsequently, in prison, defended his convictions. In these ten years, against resignation, passivity, inaction, he has opposed the impulse towards a life dedicated to a revolutionary idea and practice aimed at integral freedom for all the oppressed and proletarians. An unspeakable idea for the state, which, ever since it emerged among the exploited masses, has tried in every way to contain it, instead increasing its capacity to re-emerge unexpectedly. An inadmissible revolutionary practice in a society-prison where it is inconceivable to challenge the monopoly of violence maintained by the state with systematic subjugation, coercion, threat and blackmail.

Alfredo Cospito was effectively sentenced to death by the state, which ratified its will to annihilate him with the hearing of the surveillance court in Rome on 1st December, which confirmed the order of detention in 41 bis. If he is alive today, it is due solely to his great capacity for resistance: for the state he should have been dead already. This is an observation from which we have a duty not to evade, because almost 130 days after the start of the strike, his life is on the brink of an abyss. Among those responsible – along with the supervisory court in Rome, Justice Minister Nordio, former Minister Cartabia, the current executive, the Turin Public Prosecutor’s Office and the National Anti-Mafia and Anti-Terrorism Directorate – is the Court of Cassation. A court that on 6th July requalified as ‘political massacre’ one of the charges in the Scripta Manent trial, in which the comrade had already been sentenced to 20 years. It is because of this requalification that Anna Beniamino risks a 27-year sentence and Alfredo a life sentence, a measure that exemplifies a judicial system that no longer even hides behind the screen of punishment as a form of rehabilitation, but affirms – ever more brazenly – its intention to remove all forms of life that are enemies of the State. This same court that, finally, on 24 February is called to rule on Alfredo’s 41 bis detention order.

In these years of military and economic warfare, as well as ecological and social catastrophe, the increase in repression corresponds to a vital need for capital. The repressive offensive developed at all levels, up to 41 bis for Alfredo Cospito as well as for Nadia Lioce, Roberto Morandi and Marco Mezzasalma, militants of the BR-PCC imprisoned in 41 bis for over 17 years.

For our part, we will continue to fight against the differentiated regimes in which our comrades are imprisoned, in the knowledge that these serve both to isolate them from outside movements (as in the case of the 41 bis) and to separate them from the potentially more conscious element of the detainees (as in the case of the AS2).
Resistance movements everywhere are confronted with this social reality, and in recent years there have been many demonstrations of active solidarity in the movements in Italy, but solidarity with Alfredo transcends borders, expressing the prospect of an internationalism capable of articulating in practice a vision of social liberation that recognises all states and the organisms of international capital as enemies. Same enemy, same struggle.

In recent months the wall of silence around the 41 bis has been broken, the role assumed by the DNAA as an instrument of political oppression has been clarified, revolutionary ideas and practices of struggle have been expressed, and international solidarity with imprisoned anarchists, communists and revolutionaries has been developed. Today, the struggle is to save Alfredo’s life by definitively breaking the 41 bis solitary confinement regime. Today, without any confidence in state justice, we support Alfredo again and as always.

SOLIDARITY WITH ALL ANARCHIST, COMMUNIST AND REVOLUTIONARY PRISONERS

Assembly in Solidarity with Alfredo Cospito and the Revolutionary Prisoners

(Anti-Imperialist Front is also in this Assembly)

Rome, February 2023

________________________________________________

FUORI ALFREDO DAL 41 BIS

24 FEBBRAIO: DALLE ORE 11:00 DAVANTI ALLA CORTE DI CASSAZIONE, IN PIAZZA CAVOUR, A ROMA

Alfredo Cospito è in sciopero della fame dal 20 ottobre contro il 41 bis, regime detentivo di annientamento e tortura in cui è stato trasferito il 5 maggio, e l’ergastolo ostativo, che rischia di essere la condanna per il compagno al termine del processo Scripta Manent. Lo sciopero ha quasi raggiunto i 130 giorni: lunghi mesi in cui Alfredo ha opposto la propria tenacia di rivoluzionario cosciente alla volontà di annientamento dello Stato e dei suoi apparati, in primo luogo di quelli repressivi e giuridici che, se nelle prime settimane hanno fatto il possibile per censurarne lo sciopero, nelle ultime hanno letteralmente fatto di tutto pur di calunniarne le idee, la coerenza, la determinazione.

Il trasferimento in 41 bis è stato imposto nel tentativo di intaccare il carattere impenitente con cui Alfredo ha vissuto questi dieci anni di reclusione, quindi per impedirgli di contribuire al dibattito tra dentro e fuori le carceri, nel quale è intervenuto senza la pretesa di “orientare” o “ispirare” (queste le parole di ministri e magistrati, amplificate dai mass-media) alcunché. Una verità, questa, che nessuna sentenza o operazione repressiva potrà mai cancellare: perché il compagno è anarchico e in quanto tale rifiuta ogni delega e gerarchia. Alfredo è un rivoluzionario che ha attaccato uno dei massimi responsabili della catastrofe nucleare presenti in Europa e che successivamente, in carcere, ha difeso le proprie convinzioni. In questi dieci anni, contro la rassegnazione, la passività, l’inazione, ha opposto lo slancio verso una vita dedicata ad un’idea e una pratica rivoluzionaria tesa alla libertà integrale per tutti gli oppressi e i proletari. Un’idea indicibile per lo Stato che, da quando essa è emersa tra le masse sfruttate, ha tentato in ogni modo di arginarla, accrescendone invece la capacità di riemergere inaspettatamente. Una pratica rivoluzionaria inammissibile in una società-galera dove non è concepibile sfidare il monopolio della violenza mantenuto da parte dello Stato con la sottomissione, la coercizione, la minaccia, il ricatto sistematici.

Alfredo Cospito è stato di fatto condannato a morte dallo Stato, il quale ha ratificato la propria volontà di annientamento con l’udienza del tribunale di sorveglianza di Roma del 1° dicembre, che ha confermato l’ordinanza di detenzione in 41 bis. Se oggi è in vita, ciò è dovuto unicamente alla sua grande capacità di resistenza: per lo Stato sarebbe dovuto essere già morto. Questa è una constatazione alla quale abbiamo il dovere di non sottrarci, perché a quasi 130 giorni dall’inizio dello sciopero, la sua vita è sull’orlo di un baratro. Tra i responsabili – assieme al tribunale di sorveglianza di Roma, al ministro della giustizia Nordio, all’ex ministro Cartabia, all’attuale esecutivo, alla procura di Torino e alla Direzione Nazionale Antimafia e Antiterrorismo – c’è anche la corte di cassazione. Un tribunale che il 6 luglio ha riqualificato in “strage politica” una delle accuse del processo Scripta Manent, in cui il compagno era già stato condannato a 20 anni. È a causa di questa riqualificazione che Anna Beniamino rischia una condanna a 27 anni e Alfredo all’ergastolo ostativo, misura esemplificativa di un sistema giudiziario che non si nasconde neppure più dietro al paravento della pena come forma di recupero, ma afferma – sempre più sfacciatamente – l’intento di rimuovere ogni forma di vita nemica dello Stato. Questo stesso tribunale che, infine, il 24 febbraio è chiamato ad esprimersi sull’ordinanza di detenzione in 41 bis per Alfredo.

In questi anni di guerra militare ed economica, come di catastrofe ecologica e sociale, l’aumento della repressione corrisponde ad un’esigenza vitale per il capitale. L’offensiva repressiva si sviluppa a tutti i livelli, fino al 41 bis per Alfredo Cospito come per Nadia Lioce, Roberto Morandi e Marco Mezzasalma, militanti delle BR-PCC reclusi in 41 bis da oltre 17 anni.

Da parte nostra, continueremo a lottare contro i regimi differenziati nei quali sono reclusi i compagni, con la consapevolezza che questi servono sia ad isolarli dai movimenti esterni (come nel caso del 41 bis), che a separarli dalla componente potenzialmente più cosciente dei detenuti (come nel caso dell’AS2).

Ovunque i movimenti di resistenza si confrontano con questa realtà sociale e negli ultimi anni molte sono state in Italia le dimostrazioni di solidarietà attiva nei movimenti, ma la solidarietà con Alfredo travalica le frontiere, esprimendo la prospettiva di un internazionalismo capace di articolare nella pratica una visione di liberazione sociale che riconosce come nemici tutti gli Stati e gli organismi del capitale internazionale. Stesso nemico, stessa lotta.

In questi mesi è stato infranto il muro del silenzio intorno al 41 bis, chiarito il ruolo assunto dalla DNAA come strumento di oppressione politica, espresse le idee e le pratiche di lotta rivoluzionarie, sviluppata la solidarietà internazionale con gli anarchici, i comunisti e i rivoluzionari prigionieri. Oggi la lotta è volta a salvare la vita di Alfredo, rompendo definitivamente il regime di isolamento del 41 bis. Oggi, senza alcuna fiducia nella giustizia di Stato, sosteniamo ancora e come sempre Alfredo.

SOLIDARIETÀ CON TUTTI I PRIGIONIERI ANARCHICI, COMUNISTI E RIVOLUZIONARI

Assemblea di solidarietà con Alfredo Cospito e i prigionieri rivoluzionari

Roma, febbraio 2023

(Anti-Imperialist Front è parte di questa Assemblea)

________________________________________________

ALFREDO’YU 41 BIS’TEN ÇIKARIN

24 ŞUBAT: SAAT 11’DEN İTİBAREN TEMYİZ MAHKEMESİ ÖNÜNDE, PIAZZA CAVOUR, ROMA

Alfredo Cospito, 5 Mayıs’ta nakledildiği 41 bis, imha ve işkence gözaltı rejimine ve Scripta Manent davasının sonunda yoldaşı için verilmesi muhtemel olan düşmanca müebbet hapis cezasına karşı 20 Ekim’den bu yana açlık grevinde. Grev neredeyse 130 güne ulaştı: Alfredo’nun bilinçli bir devrimci olarak devletin ve onun aygıtlarının, en başta da ilk haftalarda grevini sansürlemek için mümkün olan her şeyi yapan baskıcı ve hukuki aygıtların yok etme iradesine karşı koyduğu uzun aylar, son haftalarda ise fikirlerini, tutarlılığını ve kararlılığını karalamak için kelimenin tam anlamıyla her şeyi yaptılar.

41 bis’e geçiş, Alfredo’nun on yıllık mahkumiyetini pişmanlık duymadan yaşamasını baltalamak ve böylece ‘yönlendirme’ ya da ‘ilham verme’ iddiası olmaksızın (bunlar bakanların ve yargıçların kitle iletişim araçları tarafından güçlendirilen sözleridir) müdahale ettiği hapishanelerin içi ve dışı arasındaki tartışmaya katkıda bulunmasını engellemek amacıyla dayatılmıştır. Bu, hiçbir cezanın ya da baskı operasyonunun silemeyeceği bir gerçektir: çünkü yoldaş bir anarşisttir ve bu nedenle her türlü delegasyonu ve hiyerarşiyi reddeder. Alfredo, Avrupa’daki nükleer felaketin en büyük faillerinden birine saldıran ve daha sonra hapishanede inançlarını savunan bir devrimcidir. Bu on yıl içinde, teslimiyete, pasifliğe ve eylemsizliğe karşı, tüm ezilenler ve proleterler için bütünsel özgürlüğü amaçlayan devrimci bir fikir ve pratiğe adanmış bir yaşama yönelik dürtüye karşı çıkmıştır. Sömürülen kitleler arasında ortaya çıktığından beri, onu kontrol altına almak için her yolu deneyen, bunun yerine beklenmedik bir şekilde yeniden ortaya çıkma kapasitesini artıran devlet için tarif edilemez bir fikir. Devletin sistematik boyun eğdirme, zorlama, tehdit ve şantajla sürdürdüğü şiddet tekeline meydan okumanın düşünülemeyeceği bir toplum-hapishaneside kabul edilemez bir devrimci pratik.

Alfredo Cospito devlet tarafından fiilen ölüme mahkum edildi ve 1 Aralık’ta Roma’daki Gözetim Mahkemesi’nde görülen duruşmada 41 bis’teki tutuklama kararı onaylanarak onu yok etme iradesi teyit edildi. Eğer bugün hayattaysa, bu sadece onun büyük direniş kapasitesi sayesindedir: devlet için çoktan ölmüş olması gerekirdi. Bu, kaçınmamamız gereken bir gözlemdir, çünkü grevin başlamasından neredeyse 130 gün sonra, hayatı bir uçurumun eşiğindedir. Sorumlular arasında – Roma’daki denetim mahkemesi, Adalet Bakanı Nordio, eski Bakan Cartabia, mevcut yürütme, Torino Cumhuriyet Savcılığı ve Ulusal Mafya ve Terörle Mücadele Müdürlüğü ile birlikte – Yargıtay da var. Bu mahkeme 6 Temmuz’da Scripta Manent davasında yoldaşın 20 yıla mahkum edildiği suçlamalardan birini ‘siyasi katliam’ olarak yeniden değerlendirdi. Anna Beniamino’nun 27 yıl, Alfredo’nun ise müebbet hapis cezasına çarptırılma riskiyle karşı karşıya kalması, artık bir rehabilitasyon biçimi olarak ceza perdesinin arkasına bile saklanmayan, ancak Devlet düşmanı olan her türlü yaşam biçimini ortadan kaldırma niyetini -her zamankinden daha yüzsüzce- teyit eden bir yargı sistemini örnekleyen bir tedbirdir. Aynı mahkeme nihayet 24 Şubat’ta Alfredo’nun 41 bis tutukluluk kararı hakkında karar vermeye çağrılmıştı.

Askeri ve ekonomik savaşın yanı sıra ekolojik ve sosyal felaketin yaşandığı bu yıllarda, baskının artması sermaye için hayati bir ihtiyaca karşılık geliyor. Baskıcı saldırı, Alfredo Cospito’nun yanı sıra 17 yılı aşkın süredir 41 bis’te tutuklu bulunan BR-PCC militanları Nadia Lioce, Roberto Morandi ve Marco Mezzasalma için 41 bis’e kadar her düzeyde gelişmektedir.

Kendi payımıza, yoldaşlarımızın hapsedildiği farklılaştırılmış rejimlere karşı, bunların hem onları dış hareketlerden izole etmeye (41 bis örneğinde olduğu gibi) hem de mahkumların potansiyel olarak daha bilinçli bileşenlerinden ayırmaya (AS2 örneğinde olduğu gibi) hizmet ettiğini bilerek mücadele etmeye devam edeceğiz.

Direniş hareketleri her yerde bu sosyal gerçeklikle karşı karşıyadır ve son yıllarda İtalya’daki hareketlerde birçok aktif dayanışma gösterisi olmuştur, ancak Alfredo ile dayanışma sınırları aşmakta, tüm devletleri ve uluslararası sermaye organizmalarını düşman olarak kabul eden bir sosyal kurtuluş vizyonunu pratikte ifade edebilecek bir enternasyonalizm beklentisini ifade etmektedir. Aynı düşman, aynı mücadele.

Son aylarda 41 bis etrafındaki sessizlik duvarı yıkıldı, DNAA’nın siyasi baskı aracı olarak üstlendiği rol netleştirildi, devrimci fikirler ve mücadele pratikleri ifade edildi ve hapisteki anarşistler, komünistler ve devrimcilerle uluslararası dayanışma geliştirildi. Bugün mücadele, 41 bis hücre hapsi rejimini kesin olarak kırarak Alfredo’nun hayatını kurtarmaktır. Bugün, devletin adaletine hiçbir güven duymadan, Alfredo’yu her zaman olduğu gibi yine destekliyoruz.

TÜM ANARŞİST, KOMÜNİST VE DEVRİMCİ MAHPUSLARLA DAYANIŞMA

Alfredo Cospito ve Mücadele İçerisindeki Devrimci Tutsaklarla Dayanışma Meclisi

Roma, Şubat 2023

(Anti-Emperyalist Cephe bu komitenin içerisindedir)