ENGLISH
Greek-Turkish bourgeoisie (or competition among the capitalist classes) competition and public health and economic crisis:
The double war preparation of the Greek state against the enemy: the People and the working class.
I
The rivalry between the bourgeoisie of Greece and Turkey and the state management of the crisis that erupted with the outbreak of the pandemic have been the two main levers of pressure of the Greek state against the multinational and diverse working class and the poor masses. After ten years of violent neoliberal restructuring, which in Greece took the special memorandum expression we experienced both in the left and right versions, a new cycle of attacks to any remaining rights won by years of popular struggles of the working-class movement. In the name of national unity against a visible and an invisible enemy (the “vicious” Turks and the new coronavirus), the people are called to stay disciplined behind their class enemy, while the government as a placeholder of the Greek capital, demands class and social peace. It demands that we remain silent in the face of the unilateral attack on our class, both by economic measures (such as the new bankruptcy code) and by the intensity of authoritarianism and repressive mania. Police in riot gear stormed a rally on November 17 with more than 400 arrests, and the state did not hesitate to trample on the sacred fetish of the constitution to ban demonstrations across the country.
In this context, we must see in a dialectical and unified way the state management of the two crises as “super weapons” of the Greek capital and its state against the enemy (the People).
ΙΙ
The Greek state has shown itself over time as a constant defender of “Turkish provocations” and the so-called “neo-Ottomanism”. During the Greece-Cyprus-Egypt Summit on October 21st, the Greek Prime Minister accused Turkey of “militarizing diplomacy”. He of course missed the fact, that next to him stood Abdel Fattah al-Sisi, head of the military dictatorship of Egypt that overthrew the democratically elected government of the Muslim Brotherhood. The government did not hesitate to welcome dictator Sisi with open arms amid a spiked coronavirus outbreak and strict quarantine restrictions; while at the same time the Greek and Egyptian armies were conducting joint military drills with live fire right on the Turkish border. It really takes a lot of audacity to talk about “militarization of diplomacy” while announcing purchases of billions of euros and dollars’ worth of military equipment from the French and American war industry, at a time when the public health system has completely collapsed due to indifference and lack of resources … In fact, there is no defending side in Greek-Turkish bourgeois competition. Both ruling classes are aggressive and each of them seek, in different ways, the maximum possible benefits and their geostrategic upgrade according to their place in the world capitalist division. At the same time, the two rival states are allies within NATO, although of course Turkey has more room to pursue a more autonomous foreign policy, being able to strike deals with US rivals (i.e. Russia). Also, Turkey, despite its economic crisis, pursues a dynamic review policy, while it has a direct military presence and involvement in many countries (Syria, Iraq, Libya, Cyprus, Azerbaijan), taking advantage of the gap left by the weakening of American hegemony in the surrounding area.
Turkey’s aggression, however, in no way makes Greece the “defending” country. “Defending” Greece is building strategic alliances with the most reactionary and blood-soaked regimes, always under the protective wings of American imperialism. The exploitative warmongering axis of Greece-Cyprus-Israel-Egypt is complemented by alliances with dictatorial candidates, such as General Haftar in Libya, and with the reactionary monarchies of Saudi Arabia and the United Arab Emirates, who -with the blessings of the EU and the USA- shed the blood and murder the innocent People of Yemen. With the “left-wing”, “defending” Greek government of SYRIZA-ANEL first contributing to this criminal bloodshed/invasion by openly collaborating and openly selling ammunition to the reactionary Saudi Royal House. And of course this reactionary alliance was more recently confirmed with the neoliberal, far-right government of New Democracy making business and striking blood-stained “deals” with the reactionary monarchy of the UAE, during the recent visit of K. Mitsotakis (Greece’s New Democracy Prime Minister) to the country.
It is this “defending” Greek state that hosts Israeli special forces inside its borders and together with the Greek army they carry out missile launch simulation drills, targeting Turkey, Palestine, Syria and Lebanon. It is this “defending” Greek state that has been transformed into a vast US military base, an advanced NATO outpost and a continual base of operations (from the bombings in Iraq and Yugoslavia to the missile attacks in Syria). It is this “defending” Greek state that comes second, only after the USA, in military expenditures in terms of GDP among NATO members. It is this “defending” Greek state that has as its stated goal to become a “Second Israel”, that is, a fortress state armed to the teeth. After all, the love of the Greek state with the Zionist regime-apartheid in recent years cannot be hidden, contributing in its own way to the isolation of the just and rightful national liberation struggle of the Palestinian people. An isolation that becomes even more shameful with the treacherous “Abraham Accords” signed with Israel, the UAE, Bahrain and Sudan, with the blessings of Saudi Arabia and the United States.
This “defending” Greek state, therefore, is neither “neutral”, nor “pacifist”, nor “pole of stability in an arc of instability”, as advertised. It is fully in line with the belligerent/imperialist plans of the US and the EU and has taken a battle position in the Euro-Atlantic bloc, claiming its share of imperialist looting. The Greek state is the “geopolitical link” and the “embankment to the Russian-Chinese penetration in Europe”, as US Ambassador Jeffrey Payat occasionally says.
Jokes aside. The war preparation of the Greek state is twofold. If one enemy is outside the borders, the other is inside. It is the enemy-people, whose resistance must be crushed in the name of national unity and social peace. A “peace” that can only be held with guns pointed at the enemy- People…
ΙΙΙ
The global capitalist economy has never really recovered from the outbreak of the economic crisis of 2008. The pandemic is the momentary eruption of the new inevitable crisis. The economy was already suffering from serious underlying problems (global debt hyperinflation, trade war, energy competition, banking system instability, inadequate and anemic recovery, etc.) and today the pandemic is sending the economy into intensive care. Today, we can talk about a simultaneous health / economic crisis, which for large parts of humanity particularly the working class is turning into a food crisis as well. From the outset, states feared unrest (as was the case in the US and Latin America over police brutality) and fortified their repressive arsenal, taking harsh precautionary counter-revolutionary measures. Under the pretext of fighting the pandemic, measures were taken that had absolutely nothing to do with the essential and necessary health measures.
Greece, of course, is no exception to the general trend. From the very beginning, the Iron Fist of the state came under attack, creating a suffocating authoritarian circle around society, throwing all responsibilitiy of the crisis to the ideology of “individual responsibility” (i.e. “We ate together”) . With the outbreak of the crisis, the government showed its intentions by sending MATs (riot police) to chase the youth in the squares and beat public health workers, when they dared to challenge the government monologue and demand the strengthening of the National Health System and the adoption of essential health measures. the protection of society. The authoritarian campaign against the enemy-people, combined with the coordinated effort of the media and the government, create a cloud of dust to disorient and cover up the barbaric management of the health / financial crisis to the detriment of workers’ rights. It is wrong to say that “rulers are incompetent.” The opposite happens. They are very capable of serving the local bourgeoisie and their imperialist patrons. They are very capable of constantly changing the capital-labor power relationship in favor of bosses. They are very capable of fortifying the repressive mechanism in any way in the context of preventive counter-insurgency. They are very capable of spreading ideological fog by convincing the social base that their interests are identical with the interest of their bosses.
In 2010 the Greek state entered a process of fiscal adjustment with a debt amounting to 120% of GDP. After a brutal decade of countless sacrifices and strict austerity, we have reached the point today that this debt amounts to 200%! Public debt is not a simple statistic. It is the siege ram that violently attacks workers’ and people’s rights, preparing the ground for a new cycle of capitalist attacks. Huge amounts of social wealth are transferred from the bottom up and from the periphery to the center through the management of the public debt. It contributes to the further deepening of economic, diplomatic and military dependency, intensifying the underlying aggression and adventurism of the Greek state, turning it into a US watchdog of the wider region. If the Greek economy was bankrupt with the debt amounting to 120%, then its rise to 200% heralds an even more furious attack of the capital.
During the ten memorandum years, under the pretext of debt management and primary surpluses, basic social needs, such as the public health system, were severely attacked. We all remember Adonis Georgiadis as Minister of Health being proud that the sacking of workers of the public health sector would be done by him so that the troika does not steal his glory. At the same time the basic, universal right of health became the prey of the capitalist profiteering of private hospital owners and the big pharma corporations. This, of course, did not prevent the “defending” Greek state from scattering billions of euros from the state budget to the war industries of the USA, Germany and France. Greek governments have occasionally received congratulations from the United States for being one of the few NATO governments that, despite the crisis, have faithfully followed the US directive on military spending of more than 2% of GDP. It is, therefore, obvious what are the priorities of all Greek capitalist governments, left or right, social democratic or neo-liberal: Myriad cops and professional soldiers and minimal doctors and nurses, lots of French Rafale’s and American F-35s and very few ICUs. Of course, according to the Comicotragedic, ridiculous statement of Greece’s Minister of State G. Gerapetritis: “If we had more ICUs we would have more dead” …
In the “post-memorandum” Greece of 2020, a disintegrated health system was called to face a severe pandemic. Despite the state of emergency, little has been done since February to strengthen the National Health System, as the government’s priority is not to protect public health, but to create a suffocating and repressive police state for social discipline. From the outset of the pandemic, special emphasis was placed on repressive measures that had nothing to do with public health. In the first phase, the youth was targeted and the MAT (Riot Police) made violent raids in public squares. The repressive pogrom of November 17 (and the announcement of the corresponding repression on December 6) shows that we are entering a new phase of attack with the targeting of the demonstrations as carriers of the virus, even when all the necessary public health measures are strictly followed.
But what is the truth? Are young people in the squares and the protesters in the streets responsible for the second and most aggressive wave of the pandemic? Despite the aggressive attack on our ideology, the facts remain as true and materialistic as ever. The epidemiologist designated by the government, Sotiris Tsiodras, admitted in early November in a press conference that 86% of virus infections come from indoor areas! After all, the mass May Day demonstrations created neither the spread of the virus nor the moral panic of the rulers. So why do we now see this disproportionate ideological and material attack on the demonstrations? The answer is obvious: just with the bill for the prohibition of demonstrations that do not have the full approval of the state, so with the pretext of the pandemic, the Greek state is fortified in a repressive way to crush any proletarian-popular resistance to the new invasion of capital. Let us remember the old “democracy of the fist” of the social fascist M. Chrysochoidis. a fist that does not hesitate to turn even the constitution, the cornerstone of civil legitimacy, into rubbish to impose silence by banning demonstrations throughout the country.
It was not the young people in the squares and the protesters in the streets who spread the coronavirus. It was the government itself that did it, serving the interests of business and the unhindered opening of the capitalist economy without any control measures. A special role was played by the “heavy industry” of the Greek economy; tourism (domestic and foreign) that laid the foundations for the second wave of the pandemic. It is characteristic that at the entrance points of the country, minimal sampling tests were performed in order to prevent the unimpeded and uncontrolled entry of tourists, to serve specific business interests (tour operators, airlines, ship owners, hotel and restaurant owners and other sectors of the capital). The Prime Minister himself stated from the floor of the parliament: “If we made mandatory tests on those who wanted to visit Greece, we would have 10% of the tourism that we finally had”. As early as August 20, K. Mitsotakis admitted in an interview with CNN that the increase in cases was linked to the opening of the economy and tourism. This admission was repeated a few months later by the Minister of Development, Adonis Georgiadis, saying that the government fell short of its forecasts.
A report by the Aristotle University of Thessaloniki confirmed that tourism laid the groundwork for the outbreak of the second wave of the pandemic. As the head of the report D. Sarigiannis characteristically stated: “I would have preferred (…) the opening of tourism to have been done more carefully in order to avoid the development that we see today. Essentially, the situation started with a splash of the wave and from one point on it became a tsunami. In essence, the tsunami began on August 1st. We made the forced choice to open tourism without thinking that if we do it this way, then we will energize the course of the rest of the economy. “We should have looked at the issue more broadly and its implications in the long run.”
It is a conscious decision and a choice to sacrifice human lives for the appetites of business interests of the capital. It is a conscious choice not to fund public transport with vehicles and personnel, resulting in the suffocating crowds of thousands of people. It is a conscious choice of the government to knowingly ignore the priesthood who has turned churches into sanitary bombs. It is a conscious choice to treat thousands of prisoners who are being held in prisons and refugee camps as death-row inmates. It is a conscious choice for students to be stacked in classrooms. They also had the audacity to try to convince us that the virus does not spread in the schools of 27 students per class, while at the same time research in Britain accounts for about 10% of all infections in schools. It is no wonder that the government stubbornly refuses to publish the written records of the advisory scientific committee …
IV
As mentioned at the beginning, the state management of both the Greek-Turkish bourgeois competition and the health / economic crisis aims at the complete crushing of any proletarian / popular disobedience. This double war preparation of the Greek state must be answered with the development of a working-class and anti-imperialist movement that will put a brake on the aggression of the Greek state both inside and outside its borders. Like the strategy of the state that is unified, so must our answer be, without technical and metaphysical separations of the class from the anti-imperialist struggle. We should sabotage the basic strategic choices of the bourgeoisie and its state. To resist the creation of a police state that crushes the “internal enemy” within the borders and a militaristic state that wants to turn us into cheap, disposable bullets for the guns of imperialist wars. Because the main enemy is inside our own country. Inside Greece, inside the EU, inside NATO …
P.S. Through this public address, I would like to express my solidarity with the 11 comrades of the People’s Front in Turkey who are imprisoned in Greek prisons, paying their steadfast resistance to the despotic regime of Erdogan. Their arrest and imprisonment proves once again that the Greek and Turkish states put aside their differences and cooperate harmoniously when the stakes are to crush the resistance of the proletarian People’s movement. The comrades of the People’s Front of Turkey are examples of revolutionary morality, selflessness and dedication. Despite the repressive blows, they remain unbowed and unyielding and their faces reflect the internationalism and the sincere friendship and solidarity of the peoples of Greece and Turkey, against the belligerent plans of the two bourgeoisie.
Polykarpos Georgiadis
Larissa Prisons
23/11/2020
GREEK
Ελληνοτουρκικός αστικός ανταγωνισμός και υγειονομική/οικονομική κρίση: Η διπλή πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους εναντίον του εχθρού-λαού.
Ι O ανταγωνισμός των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας και η κρατική διαχείριση της κρίσης που ξέσπασε με την εμφάνιση της πανδημίας συναποτελούν εδώ και αρκετούς μήνες τους δύο βασικούς μοχλούς πίεσης του ελληνικού κράτους εναντίον της πολυεθνικής εργατικής ταξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Μετά από τη δεκαετή βίαιη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, που στην Ελλάδα πήρε την ειδική μνημονιακή έκφραση που βιώσαμε σε αριστερές και δεξιές εκδοχές, ανοίγει ένας νέος κύκλος επίθεσης σε όσες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει. Στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι σε έναν ορατό κι έναν αόρατο εχθρό (τους μοχθηρούς Τούρκους και τον νέο κορονοϊό) ο λαός καλείται να στοιχηθεί πίσω από τον ταξικό του εχθρό, ενώ η κυβέρνηση ως πλασιέ του ελληνικού κεφαλαίου απαιτεί ταξική ανακωχή και κοινωνική ειρήνη. Απαιτεί να μείνουμε βουβοί απέναντι στη μονομερή επίθεση που διεξάγει εναντίον μας, τόσο με οικονομικά μέτρα (όπως ο νέος πτωχευτικός κώδικας) όσο και με την ένταση του αυταρχισμού και της κατασταλτικής μανίας. Η αστυνομική βία έφτασε στο απόγειο στις 17 Νοεμβρίου με περισσότερες από 400 προσαγωγές, ενώ το κράτος δεν δίστασε να τσαλαπατήσει το ιερό φετίχ του συντάγματος για να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να δούμε με διαλεκτικό και ενιαίο τρόπο την κρατική διαχείριση των δυο κρίσεων ως “υπερόπλα” του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του εναντίον του εχθρού-λαού.
ΙΙ Το ελληνικό κράτος εμφανίζει τον εαυτό του διαχρονικά ως διαρκώς αμυνόμενο στην “τουρκική προκλητικότητα” και τον λεγόμενο “νεο-οθωμανισμό”. Κατά τη διάρκεια της Τριμερούς Συνόδου Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου την 21η Οκτωβρίου, ο Έλληνας πρωθυπουργός κατηγόρησε την Τουρκία πως “στρατικοποιεί τη διπλωματία”. Ξέχασε, βέβαια, πως δίπλα του στεκόταν ο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, επικεφαλής της στρατιωτικής δικτατορίας της Αιγύπτου που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η κυβέρνηση δεν δίστασε να υποδεχθεί τον δικτάτορα Σίσι μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα εν μέσω καραντίνας, ενώ ταυτόχρονα ο ελληνικός και αιγυπτιακός στρατός διενεργούσαν στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στα σύνορα με την Τουρκία. Πραγματικά, χρειάζεται μεγάλο θράσος για να μιλάει κάποιος για “στρατικοποίηση της διπλωματίας” προαναγγέλοντας ταυτόχρονα αγορές δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων από τη γαλλική και αμερικανική πολεμική βιομηχανία, την ώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει από την αδιαφορία και την έλλειψη πόρων… Στην πραγματικότητα, στον ελληνοτουρκικό αστικό ανταγωνισμό δεν υπάρχει καμιά αμυνόμενη πλευρά. Και οι δύο αστικές τάξεις είναι επιθετικές και επιδιώκουν, με διαφορετικό τρόπο η καθεμία, τα μέγιστα δυνατά οφέλη και τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση ανάλογα με τη θέση τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Ταυτόχρονα, τα δύο αντίπαλα κράτη είναι συμμαχικά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, αν και βέβαια η Τουρκία έχει μεγαλύτερα περιθώρια άσκησης αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής, φλερτάροντας ταυτόχρονα με αντιπάλους των ΗΠΑ (και ιδιαίτερα με τη Ρωσία). Επίσης, η Τουρκία, παρά την οικονομική της κρίση, ασκεί μια δυναμική αναθεωρητική πολιτική, ενώ έχει άμεση στρατιωτική παρουσία και εμπλοκή σε πολλές χώρες (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Κύπρος, Αζερμπαϊτζάν), εκμεταλλευόμενη το κενό που αφήνει η αποδυνάμωση της αμερικανικής ηγεμονίας στην ευρύτερη περιοχή. Η επιθετικότητα της Τουρκίας, όμως, με κανέναν τρόπο δεν καθιστά αμυνόμενη την Ελλάδα. Η “αμυνόμενη” Ελλάδα χτίζει στρατηγικές συμμαχίες με τα πλέον αντιδραστικά και αιματοβαμμένα καθεστώτα, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ο πολεμοκάπηλος άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου συμπληρωνεται από συμμαχίες με υποψήφιους δικτάτορες, όπως ο Στρατάρχης Χάφταρ στη Λιβύη, και με τις αντιδραστικές μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που αιματοκυλούν τον λαό της Υεμένης με τις ευλογίες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Σ’ αυτό το αιματοκύλισμα, μάλιστα, έβαλε το λιθαράκι του και το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος, με την αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πουλάει πυρομαχικά στον βασιλικό οίκο των Σαούδ και με τη νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ να κανονίζει μπίζνες με τα ΗΑΕ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στη χώρα. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που φιλοξενεί στα εδάφη του ισραηλινές ειδικές δυνάμεις και από κοινού με τον ελληνικό στρατό διενεργούν ασκήσεις προσομοίωσης πυραυλικών επιθέσεων, στοχοποιώντας την Τουρκία, την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Λίβανο. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έχει μετατραπεί σε απέραντη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και διαρκές πολεμικό ορμητήριο (από τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τις πυραυλικές επιθέσεις στη Συρία). Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έρχεται δεύτερο, μετά τις ΗΠΑ, σε πολεμικές δαπάνες ως προς το ΑΕΠ ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έχει σαν δηλωμένο στόχο να μετατραπεί σε “Δεύτερο Ισραήλ”, δηλαδή σε ένα υπερεξοπλισμένο κράτος-αστακό. Άλλωστε, ο έρωτας του ελληνικού κράτους με το σιωνιστικό καθεστώς-απαρτχάιντ τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να κρυφτεί, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στην απομόνωση του δίκαιου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Μιας απομόνωσης που γίνεται ακόμα πιο επαίσχυντη με τις προδοτικές “Συμφωνίες του Αβραάμ” που υπογράφουν με το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, το Μπαχρέιν και το Σουδάν, με τις ευλογίες της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΠΑ. Το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος, λοιπόν, δεν είναι ούτε “ουδέτερο”, ούτε “ειρηνόφιλο”, ούτε “πόλος σταθερότητας σε ένα τόξο αστάθειας”, όπως διαφημίζεται. Είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ κι έχει πάρει θέση μάχης στο άρμα του ευρωατλαντικού μπλοκ, διεκδικώντας το μερίδιο που του αναλογεί από την ιμπεριαλιστική λεηλασία. Το ελληνικό κράτος είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές” και το “ανάχωμα στη ρωσοκινέζικη διείσδυση στην Ευρώπη”, όπως κατά καιρούς λέει ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ. Ας μη γελιόμαστε, όμως. Η πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους είναι διπλή. Αν ο ένας εχθρός βρίσκεται έξω από τα σύνορα, ο άλλος βρίσκεται μέσα. Είναι ο εχθρός-λαός, που η αντίστασή του πρέπει να τσακιστεί στο όνομα της εθνικής ενότητας και της κοινωνικής ειρήνης. Μιας “ειρήνης” με το πιστόλι στον κρόταφο…
ΙΙΙ Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στην πραγματικότητα ποτέ δεν συνήλθε από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008. Η πανδημία αποτελεί το συγκυριακό σημείο έκρηξης της νέας αναπόφευκτης κρίσης. Ήδη η οικονομία έπασχε από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα (υπερδιόγκωση παγκόσμιου χρέους, εμπορικός πόλεμος, ενεργειακός ανταγωνισμός, αστάθεια του τραπεζικού συστήματος, ανεπαρκής και αναιμική ανάκαμψη κλπ) και σήμερα η πανδημία τη στέλνει διασωληνομένη στην εντατική. Σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για ταυτόχρονη υγειονομική/οικονομική κρίση, που για μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας μετατρέπεται σε επισιτιστική. Από την πρώτη στιγμή τα κράτη φοβήθηκαν την ανάπτυξη ταραχών (όπως έγινε στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική με αφορμή την αστυνομική βαρβαρότητα) και οχύρωσαν το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο, παίρνοντας σκληρά μέτρα προληπτικής αντιεξέγερσης. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της πανδημίας πάρθηκαν μέτρα που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα αναγκαία και απαραίτητα υγειονομικά μέτρα. Η Ελλάδα, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση απ΄ αυτήν τη γενική κατεύθυνση. Από την πρώτη στιγμή η Σιδερένια Φτέρνα του κράτους βγήκε στην επίθεση δημιουργώντας έναν ασφυκτικό αυταρχικό κλοιό γύρω από την κοινωνία, ρίχνοντάς της, όλες τις ευθύνες της κρίσης μέσω του ιδεολογήματος της “ατομικής ευθύνης” (της επικαιροποίησης, δηλαδή του “Μαζί τα φάγαμε”).
Με το ξέσπασμα της κρίσης η κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στέλνοντας τα ΜΑΤ να κυνηγούν τη νεολαία στις πλατείες και να δέρνουν τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία, όταν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον κυβερνητικό μονόλογο και να διεκδικήσουν την ενίσχυση του ΕΣΥ και τη λήψη πραγματικών υγειονομικών μέτρων για την προστασία της κοινωνίας. Η αυταρχική επέλαση εναντίον του εχθρού-λαού, σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή καταιγίδα των ΜΜΕ και των κυβερνητικών δελτίων ειδήσεων, δημιουργούν ένα σύννεφο σκόνης για να αποπροσανατολίσει και να καλύψει τη βάρβαρη διαχείριση της υγειονομικής/οικονομικής κρίσης εις βάρος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι λάθος να ακούγεται πως οι “κυβερνώντες είναι ανίκανοι”. Το αντίθετο συμβαίνει. Είναι ικανότατοι στο να υπηρετούν τη ντόπια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες. Είναι ικανότατοι στο να μεταβάλλουν διαρκώς το συσχετισμό ισχύος κεφαλαίου-εργασίας υπέρ των αφεντικών. Είναι ικανότατοι στο να οχυρώνουν με κάθε τρόπο τον κατασταλτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της προληπτικής αντιεξέγερσης. Είναι ικανότατοι στο να σκορπούν ιδεολογική ομίχλη πείθοντας την κοινωνική βάση πως το συμφέρον της ταυτίζεται με το συμφέρον των αφεντικών της. Το 2010 το ελληνικό κράτος μπήκε σε μια διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής με ένα χρέος που ανερχόταν στο 120% επί του ΑΕΠ. Μετά από μια βάναυση δεκαετία αμέτρητων θυσιών και αυστηρής λιτότητας φτάσαμε στο σημείο σήμερα το χρέος να ανέρχεται στο 200%! Το δημόσιο χρέος δεν είναι μια απλή στατιστική. Είναι ο πολιορκητικός κριός που επιτίθεται βίαια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, διατηρώντας το έδαφος εύφορο για ένα νέο κύκλο καπιταλιστικής επίθεσης. Μέσα από τη διαχείριση του δημόσιου χρέους μεταφέρονται τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και από την περιφέρεια στο κέντρο. Συμβάλλει στην ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής εξάρτησης, οξύνοντας την υποβασταζόμενη επιθετικότητα και τον τυχοδιωκτισμό του ελληνικού κράτους, μετατρέποντάς το σε μαντρόσκυλο των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Εάν η ελληνική οικονομία ήταν χρεωκοπημένη με το χρέος να ανέρχεται στο 120%, τότε η αναρρίχηση του στο 200% προαναγγέλλει μια ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση του κεφαλαίου. Μέσα στα δέκα μνημονιακά χρόνια με πρόσχημα τη διαχείριση του χρέους και τα πρωτογενή πλεονάσματα οι βασικές κοινωνικές ανάγκες, όπως η δημόσια υγεία, δέχθηκαν σφοδρές επιθέσεις. Όλοι θυμόμαστε τον Άδωνι Γεωργιάδη ως υπουργός υγείας να περηφανεύεται πως τις απολύσεις στο ΕΣΥ θα τις κάνει ο ίδιος για να μην του κλέψει τη δόξα η τρόικα.
Ταυτόχρονα το βασικό αγαθό της υγείας έγινε λεία της καπιταλιστικής κερδοφορίας των κλινικαρχών και των φαρμακοβιομηχάνων. Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος να σκορπάει δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Ουκ ολίγες φορές οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχθηκαν τα συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ επειδή ήταν από τις λίγες κυβερνήσεις χωρών-μελών του ΝΑΤΟ που παρά την κρίση ακολουθούσαν πιστά την αμερικάνικη ντιρεκτίβα για στρατιωτικές δαπάνες άνω του 2% επί του ΑΕΠ. Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ποιές είναι οι προτεραιότητες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, αριστερών και δεξιών, σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελεύθερων: Πολλοί μπάτσοι και καραβανάδες και λίγοι γιατροί και νοσηλευτές, πολλά Ραφάλ και F35 και λίγες ΜΕΘ. Βεβαίως σύμφωνα με την κωμικοτραγική δήλωση του Γεραπετρίτη: “Αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε και περισσότερους νεκρούς” …
Στη “μεταμνημονιακή” Ελλάδα του 2020 ένα διαλυμένο σύστημα υγείας κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια ορμητική πανδημία. Και παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για την ενίσχυση του ΕΣΥ, καθώς κυβερνητική προτεραιότητα δεν είναι η προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά η δημιουργία ενός ασφυκτικού αστυνομικού κράτους με σκοπό την κοινωνική πειθάρχηση. Από την πρώτη στιγμή, ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στη λήψη κατασταλτικών μέτρων που δεν είχαν καμία σχέση με τη δημόσια υγεία. Σε πρώτη φάση στοχοποιήθηκε η νεολαία και τα ΜΑΤ έκαναν βίαιες επελάσεις στις πλατείες. Το κατασταλτικό πογκρόμ της 17ης Νοεμβρίου (και η προαναγγελία αντίστοιχης καταστολής στην 6η Δεκέμβρη) κάνει φανερό πως περνάμε σε μια νέα φάση επίθεσης με τη φτωχοποίηση των διαδηλώσεων ως φορέων μετάδοσης του ιού, ακόμα και όταν τηρούνται όλα τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα. Τι ισχύει, όμως, στην πραγματικότητα; Είναι οι νέοι στις πλατείες και οι διαδηλωτές στους δρόμους που ευθύνονται για το δεύτερο και πιο επιθετικό κύμα της πανδημίας; Παρά την καταιγιστική ιδεολογική επίθεση τα γεγονότα παραμένουν πεισματάρικα. Ο κυβερνητικός λοιμοξιολόγος, Σωτήρης Τσιόδρας, παραδέχθηκε στις αρχές Νοέμβρη σε συνέντευξή τύπου πως το 86% των μολύνσεων από τον ιό προέρχεται από κλειστούς χώρους! Άλλωστε, οι μαζικές πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις δεν δημιούργησαν ούτε διασπορά του ιού, ούτε τον ηθικό πανικό των κυβερνώντων. Γιατί, λοιπόν, βλέπουμε τώρα αυτήν τη δυσανάλογη ιδεολογική και υλική επίθεση εναντίον των διαδηλώσεων; Η απάντηση είναι προφανής: τόσο με το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των μη αρεστών στην εξουσία διαδηλώσεων όσο και με πρόσχημα την πανδημία, το ελληνικό κράτος οχυρώνεται κατασταλτικά για να τσακίσει κάθε προλεταριακή-λαϊκή αντίσταση στη νέα επέλαση του κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε την παλιά “δημοκρατία της πυγμής” του σοσιαλφασίστα Μ. Χρυσοχοΐδη. μιας πυγμής που δεν διστάζει να μετατρέψει σε κουρελόχαρτο ακόμα και το σύνταγμα, τον θεμέλιο λίθο της αστικής νομιμότητας, για να επιβάλλει σιωπητήριο με την απαγόρευση των διαδηλώσεων σε όλη την επικράτεια της χώρας. Δεν ήταν, λοιπόν, οι νέοι στις πλατείες και οι διαδηλωτές στους δρόμους που εξάπλωσαν τον κορονοϊό. Ήταν η ίδια η κυβέρνηση που το έκανε, με την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και το άναρχο και ανεξέλεγκτο άνοιγμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε η “βαριά βιομηχανία” της ελληνικής οικονομίας, ο τουρισμός (εσωτερικός και εξωτερικός) που έθεσε τα θεμέλια για το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Είναι χαρακτηριστικό πως στις πύλες εισόδου της χώρας έγιναν ελάχιστα δειγματοληπτικά τεστ με σκοπό την ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη είσοδο τουριστών, για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων (tour operators, αεροπορικών εταιρειών, πλοιοκτητών, ιδιοκτητών ξενοδοχείων και εστιατορίων κι άλλων κλάδων του κεφαλαίου).
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της βουλής δήλωσε: “Αν κάναμε υποχρεωτικά τεστ σε όσους ήθελαν να επισκεφτούν την Ελλάδα, θα είχαμε το 10% του τουρισμού που τελικά είχαμε”. Ήδη από τις 20 Αυγούστου ο Κ. Μητσοτάκης παραδεχόταν σε συνέντευξή του στο CNN πως η αύξηση των κρουσμάτων συνδεόταν με το άνοιγμα της οικονομίας και του τουρισμού. Την παραδοχή αυτή επανέλαβε λίγους μήνες αργότερα ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, λέγοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση έπεσε έξω στις προβλέψεις της. Έκθεση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε πως ο τουρισμός έθεσε τις βάσεις για το ξέσπασμα του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο επικεφαλής της έκθεσης Δ. Σαρηγιάννης: “Θα προτιμούσα (…) το άνοιγμα του τουρισμού να είχε γίνει πιο προσεκτικά για να αποφύγουμε την ανάπτυξη που βλέπουμε σήμερα. Ουσιαστικά, η κατάσταση ξεκίνησε με έναν παφλασμό του κύματος και από ένα σημείο και μετά έγινε τσουνάμι. Επί της ουσίας, το τσουνάμι ξεκίνησε την 1η Αυγούστου. Κάναμε την αναγκαστική επιλογή για το άνοιγμα του τουρισμού χωρίς να σκεφτούμε ότι αν το κάνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θα δυναμιτίσουμε την πορεία της υπόλοιπης οικονομίας. Έπρεπε να έχουμε εξετάσει το ζήτημα ευρύτερα και σε βάθος χρόνου”. Είναι συνειδητή απόφαση και επιλογή η θυσία των ανθρώπινων ζωών για τις ορέξεις των επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι συνειδητή επιλογή η μη ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς με οχήματα και προσωπικό, με αποτέλεσμα τον ασφυκτικό συνωστισμό χιλιάδων ανθρώπων. Είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να κάνει πλάτες στο παπαδαριό που έχει μετατρέψει τις εκκλησίες σε υγειονομικές βόμβες. Είναι συνειδητή επιλογή να αντιμετωπίζει σαν μελλοθάνατους χιλιάδες κρατούμενους που αποθηκεύονται στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Είναι συνειδητή επιλογή το στοίβαγμα των μαθητών σε σχολικές αίθουσες-κλουβιά. Είχαν και το θράσος να προσπαθούν να μας πείσουν πως στα σχολεία των 27 μαθητών ανά τάξη δεν κολλάει ο ιός, την ίδια ώρα που έρευνα στη Βρετανία αποδίδει στα σχολεία το 10% περίπου των συνολικών μολύνσεων. Δεν είναι να απορεί κανείς που η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να δημοσιεύσει τα πρακτικά της συμβουλευτικής επιστημονικής επιτροπής…
IV Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η κρατική διαχείριση τόσο του αστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού όσο και της υγειονομικής/οικονομικής κρίσης αποσκοπεί στο πλήρες τσάκισμα της οποιασδήποτε προλεταριακής/λαϊκής απειθαρχίας. Αυτή η διπλή πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους πρέπει να απαντηθεί με την ανάπτυξη ενός ταξικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα βάλει φρένο στην επιθετικότητα του ελληνικού κράτους μέσα και έξω από τα σύνορα. Όπως η στρατηγική του κράτους είναι ενιαία, το ίδιο ενιαία πρέπει να είναι η απάντησή μας, χωρίς τεχνικούς και μεταφυσικούς διαχωρισμούς της ταξικής από της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να σαμποτάρουμε τις βασικές στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και του κράτους της. Να αντισταθούμε στη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους που συνθλίβει τον “εσωτερικό εχθρό” μέσα στα σύνορα κι ενός μιλιταριστικού κράτους που θέλει να μας μετατρέψει σε φθηνό κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Γιατί ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα. Μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ…
ΥΓ. Μέσα απ’ αυτό το δημόσιο βήμα θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους 11 συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου τη Τουρκίας που βρίσκονται έγκλειστοι στις ελληνικές φυλακές, πληρώνοντας την πεισματική τους αντίσταση στο δεσποτικό καθεστώς του Ερντογάν. Με τη σύλληψη και φυλάκισή τους αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως το ελληνικό και το τουρκικό κράτος παραμερίζουν τις διαφορές τους και συνεργάζονται αρμονικά όταν το διακύβευμα είναι το τσάκισμα της αντίστασης του λαϊκού κινήματος. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Λαϊκού Μετώπου της Τουρκίας αποτελούν παραδείγματα επαναστατικού ήθους, ανιδιοτέλειας και προσήλωσης. Παρά τα κατασταλτικά χτυπήματα παραμένουν αλύγιστες και αλύγιστοι και στα πρόσωπά τους καθρεφτίζεται ο διεθνισμός και η ειλικρινής φιλία και αλληλεγγύη των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, απέναντι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των δύο αστικών τάξεων.
Φυλακές Λάρισας 23/11/2020